„Zmartwychwstały Chrystus – nasza Nadzieja chwały”
"Twoje słowo jest lampą dla moich stópi światłem na mojej ścieżce." (Ps 119, 105) Tydzień...
Słowo Życia - maj 2025
Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną (J 10, 27) Są ludzie, których głos...
List do MPJ! - Jezus, Źródło życia.
Mój Drogi / moja Droga! Kwiecień w tym roku był miesiącem Świąt Zmartwychwstania...
TERMINY WAKACYJNE 2025
Błogosławiona Krew Jezusowa! Kochani,udostępniamy terminy naszych wakacyjnych rekolekcji,...
Zmartwychwstał Pan mój i nadzieja!
Błogosławiona Krew Jezusowa! W tą Świętą Noc Zmartwychwstania niech rozbrzmiewa pieśń...
List do MPJ!- marzec 2025
Mój Drogi / moja Droga! Jak się masz? Jesteś już po feriach; mam nadzieję, że był to dla Ciebie...
-
„Zmartwychwstały Chrystus – nasza Nadzieja chwały”
-
Słowo Życia - maj 2025
-
List do MPJ! - Jezus, Źródło życia.
-
TERMINY WAKACYJNE 2025
-
Zmartwychwstał Pan mój i nadzieja!
-
List do MPJ!- marzec 2025
Nawigacja strony
Myśl dnia - Maryja
Słowo Życia
Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je.
Idą one za Mną (J 10, 27)
Co to znaczy, że Jezus nas zna? Wie On o nas to, czego my wiemy. Na miarę słuchania Go, wzrasta w nas poznanie Jezusa, a przez Niego wchodzimy w poznanie siebie samych.
Radość zmartwychwstania.
"Ostatecznym celem naszego życia nie jest boleść i udręka, ale udział w chwale i radości z Chrystusem zmartwychwstałym. Jezus odchodzi z tego świata w boleści i męce, ale po to, aby móc znowu powrócić jako pełen chwały i obdarzyć swoich umiłowanych pełną radością, pokojem i chwałą"
(J. Augustyn, Nie ma go tutaj. Zmartwychwstał!, str.5)
Niech radość zmartwychwstania będzie i naszym udziałem.
Jezus żyje! Alleluja!
• Dz 10, 34a. 37-43. Piotr przemawia w domu Korneliusza. A kim jest właściciel domu? Według dziesiątego rozdziału Dziejów Apostolskich, Korneliusz to rzymski oficer, setnik oddziału nazywanego kohortą italską. Jest nawróconym na chrześcijaństwo poganinem. Co ważne, Korneliusz wierzy w Boga jeszcze zanim spotka Piotra apostoła, a to znaczy, że ma wiarę pierwotną - wiarę sprzed przyjęcia Chrztu. Modli się, troszczy o ubogich, w jego szlachetnym wnętrzu doszukać się można cech proto-chrześcijanina. Nie będąc jeszcze ochrzczonym, już doświadcza ewangelicznej miłości, która przenika jego ducha, rozpala go i przyciąga.
Ciche zwycięstwo nad grzechem i śmiercią.
Dzisiaj, w Niedzielę Palmową, "triumf światowy", okazały, spektakularny, przygotowany przez lud Izraela; równocześnie jednak przelotny jak powiew wiosny. W następną niedzielę natomiast będziemy wspominać ów drugi "triumf", przygotowany przez Boga - zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Ten drugi triumf jest tak niedostrzegalny, jak chyba żadne inne wydarzenie. Dzieje się bez świadków - tylko noc, śpiewamy w hymnie Exsultet, mogła poznać czas i godzinę, w której Pan wstał z martwych.
Wolne miejsce dla przyjaciela - Niedziela Palmowa
• Iz 50, 4-7. Niedziela Męki Pańskiej określana jest również - zgodnie z tradycją - mianem niedzieli palmowej. Pierwszy z obrzędów tej uroczystości to poświęcenie gałązek na pamiątkę znaku, jaki podnosił tłum, aby uczcić Jezusa wjeżdżającego w tryumfie do Jerozolimy. Taką celebracją Matka Kościół rozpoczyna święty czas Wielkiego Tygodnia. W pierwszym czytaniu proponuje się natomiast medytację nad trzecią z czterech biblijnych, wielkich pieśni Sługi Jahwe. Kim on jest? Co to za tajemnicza osoba? I dlaczego powstają o nim pieśni? Sługa Jahwe to figura cierpiącego Mesjasza, który sam, z własnej woli oddaje życie za zbawienie wielu. Co więcej, to tragiczna postać, która decyduje się wziąć na siebie całą udrękę innych.
Słowo Życia - kwiecień 2023
Idźcie i oznajmijcie moim braciom:
niech udadzą się do Galilei,
tam Mnie zobaczą
Mt 28, 10
(...) Mateuszowy opis (por. Mt 28, 8-15) pięknie wskazuje, że to niewiasty są pierwszymi, którym Chrystus się ukazuje (por. Mt 28, 9). W kulturze żydowskiej i rzymskiej to niemożliwe, tam tylko mężczyźni mieli władzę i rządzili. Kobiety spychane były z życia społecznego i nie dawano im rangi autorytetu. Jezus zaś ukazuje się najpierw niewiastom. Niektórzy mówią, że to dlatego, iż one trwały przy Jego ukrzyżowaniu (por. J 19, 25-27).
Wnętrze pustego grobu - V Niedziela Wielkiego Postu
• Ez 37, 12-14. Rozdział trzydziesty siódmy wspaniałej, dumnej, a nawet heroicznej księgi proroka Ezechiela, to być może jeden z najbardziej znanych jej fragmentów. Nazywa się go często hymnem lub wizją odrodzenia ludu wybranego. W ogóle tekst Ezechiela bez wątpienia nosi na sobie znamię osobowości jego autora. Tak pisze tylko wybitny, niezłomny człowiek. Kim był zatem Ezechiel? W porównaniu do innych proroków albo postaci Starego Testamentu wiadomo bardzo dużo o jego życiu. Był on synem kapłana i sam pełnił czynności kapłańskie. Egzystencję Ezechiela nagle przenika wielki dramat.
Oko duszy - IV Niedziela Wielkiego Postu
• 1 Sm 16, 1b. 6-7. 10-13b. Dwie wielkie i znaczące księgi proroka Samuela, przyporządkowane są w Biblii do kategorii kronik spisujących dzieje monarchii hebrajskiej. Tak nazywa te teksty wielu badaczy Pisma Świętego. Są to zapiski o szczególnym charakterze, bo przedstawiają z jednej strony historię Izraela, tak jak ona się toczy lub w możliwym jej przybliżeniu. Nie wszystko w starożytności można było dobrze poznać, brakowało narzędzi badawczych. Ważniejsze jest jednak to, że w tekstach kronik ich autorzy patrzą na historię okiem wiary.
Berło w dłoni i pierścień na palcu - III Niedziela Wielkiego Postu
• Wj 17, 3-7. Nie wolno zapominać, pochylając się nad pierwszym starotestamentalnym tekstem do dzisiejszej medytacji, że cały czas Wielkiego Postu w swym pierwotnym sensie był okresem początkowego przygotowania się kandydatów do Chrztu świętego. To wówczas Kościół pierwotny rozpoczynał nabór i formację dla szczerych śmiałków, którzy mieli być powołani potem dogodności synów Bożych w Chrystusie. Księga Wyjścia jest szczególnie paschalnym tekstem, bo w nim opisane jest wyzwolenie z niewoli egipskiej, przejście przez morze Czerwone, a więc najważniejsze symbole chrzcielne i zapowiedzi Zmartwychwstania. Wiele znaków, zapisanych w tej właśnie księdze, znajdzie z kolei swoje miejsce w znakach obrzędowych sakramentu Chrztu świętego. Wiara chrześcijańska nie ma charakteru pokutnego, lecz chwalebny.
