
TERMINY WAKACYJNE 2025
Błogosławiona Krew Jezusowa! Kochani,udostępniamy terminy naszych wakacyjnych rekolekcji,...

Zmartwychwstał Pan mój i nadzieja!
Błogosławiona Krew Jezusowa! W tą Świętą Noc Zmartwychwstania niech rozbrzmiewa pieśń...

List do MPJ!- marzec 2025
Mój Drogi / moja Droga! Jak się masz? Jesteś już po feriach; mam nadzieję, że był to dla Ciebie...

II Niedziela Wielkiego Postu 2025
„To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!”Góra Przemienienia staje się miejscem objawienia...

Słowo Życia - marzec 2025
Trzeba… weselić się i cieszyć… Ewangelia - 4. Niedzieli Wielkiego Postu - opowiada tzw....

Święto Ofiarowania Pańskiego
Dziś, w Święto Ofiarowania Pańskiego, dziękujemy Bogu za dar życia konsekrowanego! To czas, by...
-
TERMINY WAKACYJNE 2025
-
Zmartwychwstał Pan mój i nadzieja!
-
List do MPJ!- marzec 2025
-
II Niedziela Wielkiego Postu 2025
-
Słowo Życia - marzec 2025
-
Święto Ofiarowania Pańskiego
Nawigacja strony
Myśl dnia - MIŁOSIERDZIE
Słowo Życia
Trzeba… weselić się i cieszyć…
Kto ma serce zestrojone z Bogiem, kiedy widzi skruchę danej osoby, niezależnie od tego, jak ciężkie byłyby jej błędy, raduje się z niej. Nie skupia się na błędach, nie wytyka palcem zła, ale raduje się z dobra, gdyż dobro drugiego jest także moim!
Wolne miejsce dla przyjaciela - Niedziela Palmowa
• Iz 50, 4-7. Niedziela Męki Pańskiej określana jest również - zgodnie z tradycją - mianem niedzieli palmowej. Pierwszy z obrzędów tej uroczystości to poświęcenie gałązek na pamiątkę znaku, jaki podnosił tłum, aby uczcić Jezusa wjeżdżającego w tryumfie do Jerozolimy. Taką celebracją Matka Kościół rozpoczyna święty czas Wielkiego Tygodnia. W pierwszym czytaniu proponuje się natomiast medytację nad trzecią z czterech biblijnych, wielkich pieśni Sługi Jahwe. Kim on jest? Co to za tajemnicza osoba? I dlaczego powstają o nim pieśni? Sługa Jahwe to figura cierpiącego Mesjasza, który sam, z własnej woli oddaje życie za zbawienie wielu. Co więcej, to tragiczna postać, która decyduje się wziąć na siebie całą udrękę innych.
Słowo Życia - kwiecień 2023
Idźcie i oznajmijcie moim braciom:
niech udadzą się do Galilei,
tam Mnie zobaczą
Mt 28, 10
(...) Mateuszowy opis (por. Mt 28, 8-15) pięknie wskazuje, że to niewiasty są pierwszymi, którym Chrystus się ukazuje (por. Mt 28, 9). W kulturze żydowskiej i rzymskiej to niemożliwe, tam tylko mężczyźni mieli władzę i rządzili. Kobiety spychane były z życia społecznego i nie dawano im rangi autorytetu. Jezus zaś ukazuje się najpierw niewiastom. Niektórzy mówią, że to dlatego, iż one trwały przy Jego ukrzyżowaniu (por. J 19, 25-27).
Wnętrze pustego grobu - V Niedziela Wielkiego Postu
• Ez 37, 12-14. Rozdział trzydziesty siódmy wspaniałej, dumnej, a nawet heroicznej księgi proroka Ezechiela, to być może jeden z najbardziej znanych jej fragmentów. Nazywa się go często hymnem lub wizją odrodzenia ludu wybranego. W ogóle tekst Ezechiela bez wątpienia nosi na sobie znamię osobowości jego autora. Tak pisze tylko wybitny, niezłomny człowiek. Kim był zatem Ezechiel? W porównaniu do innych proroków albo postaci Starego Testamentu wiadomo bardzo dużo o jego życiu. Był on synem kapłana i sam pełnił czynności kapłańskie. Egzystencję Ezechiela nagle przenika wielki dramat.
Oko duszy - IV Niedziela Wielkiego Postu
• 1 Sm 16, 1b. 6-7. 10-13b. Dwie wielkie i znaczące księgi proroka Samuela, przyporządkowane są w Biblii do kategorii kronik spisujących dzieje monarchii hebrajskiej. Tak nazywa te teksty wielu badaczy Pisma Świętego. Są to zapiski o szczególnym charakterze, bo przedstawiają z jednej strony historię Izraela, tak jak ona się toczy lub w możliwym jej przybliżeniu. Nie wszystko w starożytności można było dobrze poznać, brakowało narzędzi badawczych. Ważniejsze jest jednak to, że w tekstach kronik ich autorzy patrzą na historię okiem wiary.
Berło w dłoni i pierścień na palcu - III Niedziela Wielkiego Postu
• Wj 17, 3-7. Nie wolno zapominać, pochylając się nad pierwszym starotestamentalnym tekstem do dzisiejszej medytacji, że cały czas Wielkiego Postu w swym pierwotnym sensie był okresem początkowego przygotowania się kandydatów do Chrztu świętego. To wówczas Kościół pierwotny rozpoczynał nabór i formację dla szczerych śmiałków, którzy mieli być powołani potem dogodności synów Bożych w Chrystusie. Księga Wyjścia jest szczególnie paschalnym tekstem, bo w nim opisane jest wyzwolenie z niewoli egipskiej, przejście przez morze Czerwone, a więc najważniejsze symbole chrzcielne i zapowiedzi Zmartwychwstania. Wiele znaków, zapisanych w tej właśnie księdze, znajdzie z kolei swoje miejsce w znakach obrzędowych sakramentu Chrztu świętego. Wiara chrześcijańska nie ma charakteru pokutnego, lecz chwalebny.
Dom nad górskim urwiskiem - Niedziela "ad gentes"
Rdz 12,1-4a. Rozdział dwunasty księgi Rodzaju, proponowany na rozmyślanie w drugą niedzielę wielkopostną, to koniec dziejów stwarzania świata, natury i człowieka, a jednocześnie to początek historii patriarchów. Pierwszym z nich jest wielki Abram, któremu wraz z rozwojem powołania i wiary, Bóg zmieni imię na Abraham. Ale czy ten niezwykły człowiek istniał naprawdę? A może jest tylko postacią mitologiczną, albo religijnym symbolem?
Źródło pokoju
JEŚLI PORZUCIMY KRZYŻ
DLA SZUKANIA WŁASNEJ WYGODY,
TO UTRACIMY POKÓJ SERCA.
św. Maria de Mattias
Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2023 r.
Asceza wielkopostna, itinerarium synodalne
Drodzy bracia i siostry!
Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza zgodnie opisują wydarzenie przemienienia Jezusa. Widzimy w nim odpowiedź Pana na niezrozumienie, jakie okazali mu jego uczniowie. Nieco wcześniej bowiem doszło do poważnej kontrowersji między Nauczycielem a Szymonem Piotrem, który po wyznaniu wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, odrzucił Jego zapowiedź męki i krzyża. Jezus stanowczo go upomniał: „Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki!” (Mt 16, 23). A „po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno” (Mt 17, 1).
Ewangelia o Przemienieniu Pańskim jest głoszona co roku w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Rzeczywiście w tym okresie liturgicznym Pan bierze nas ze sobą i prowadzi na miejsce odosobnione.